07 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΜΕ ΚΟΥΠΙΑ
Κάποτε ή μια φορά και έναν καιρό ή πριν από είκοσι-ένα χρόνια, αν έχει σημασία ο χρόνος, ή το Δεκέμβριο του 1995, αν έχουν σημασία οι αριθμοί, ένα μικρό παιδί, ο μικρός Αντρέας θα μοιραστεί με μικρούς και μεγάλους μια επιθυμία του όπως την είχε γράψει στο προσωπικό του ημερολόγιο γιατί γνώριζε ότι το γήινο ταξίδι του θα ήταν σύντομο. Ήταν σχεδόν έτοιμος να μας αποχαιρετήσει αλλά και έτοιμος να μας προσκαλέσει σε ένα άλλο ταξίδι που δεν θα τελειώνει ποτέ και θα μπορεί μέσα από αυτό να τον συναντάμε και να συναντιούνται όσοι αγαπούν τα παιδικά χαμόγελα.
Εκείνη του η επιθυμία δεν ήταν μια απλή επιθυμία αλλά ένα όραμα, ένα δώρο σε όλους όσους συνεχίζουμε με την γήινη παρουσία μας να αγαπάμε τα παιδικά χαμόγελα χωρίς διακρίσεις.
Όσοι άνοιξαν τα πρώτα του καλέσματα συναντήθηκαν και ίδρυσαν το ‘ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ’, μια αιώνια φωλιά για την επιθυμία του μικρού Αντρέα αλλά και μια στέγη για παιδικά χαμόγελα.
Ο μικρός Αντρέας εξακολουθεί να στέλνει καλέσματα και για ταχυδρόμους έχει παιδικά όνειρα μικρών αλλά και μεγάλων γιατί υπάρχουν και μεγάλοι που εξακολουθούν να ονειρεύονται.
Μέσα σε μια περίοδο κρίσης, σε ένα κόσμο τυποποιημένης ελπίδας, φθηνού συναισθηματισμού και ακριβοπληρωμένης πλάνης το ‘ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ’ εξακολουθεί να παραμένει ζωντανό συνεχίζοντας να δίνει με την αγάπη του δύναμη σε κάθε παιδικό όνειρο.
Έτσι τα παιδικά όνειρα εξακολουθούν να μεγαλώνουν σε γνώση και δύναμη.
Γνωρίζουν πως τίποτα δεν μένει στάσιμο, μα όλα έχουν την τάση να κινούνται σε μια σπειροειδή τροχιά με άξονα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την διεκδίκηση εκείνων των συνθηκών που μας κρατούν δυνατούς, ενωμένους, χαμογελαστούς και ανοιχτούς έξω από όρια και σύνορα του ‘δικό μου- δικό σου’, του ‘εγώ- εσύ’, του ‘αλλιώτικου’, του ‘διαφορετικού’. Γιατί ίσως τίποτα δεν μας ανήκει και σε κανέναν δεν ανήκουμε. Κανέναν δεν εξουσιάζουμε και κανείς δεν μας εξουσιάζει. Μια εξουσία που προσπαθεί να ενισχύσει την διαφορετικότητα ισχυρών και αδυνάτων. Η μοναδική ίσως υποχρέωση στο γήινο ταξίδι μας είναι να μάθουμε να αγαπάμε απλόχερα χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Εκείνα τα παιδικά όνειρά, μας κοιτούν κατάματα και βλέπουν την απορία μας για την γνώση των λόγων τους. Διαβάζουν την σκέψη του νου μας που δυσκολεύεται να κατανοήσει την δικιά τους σκέψη. Ακούνε την καταπιεσμένη σιωπή και απραξία με όσα μας επιβάλουν να κάνουμε και όσα επιθυμούμε μα δεν κάνουμε.
Γνωρίζουν ότι δεν είναι καιροί για μεγάλα λόγια, ποτέ άλλωστε δεν ήταν, αλλά για μεγάλες πράξεις και υπερβάσεις.
Ένα ανήσυχο παιδικό όνειρο θα πάρει κουπιά και θα μπει σε ένα κανό καγιάκ θάλασσας για να κάνει το περίπλου των νησιών Λέσβου,Χίου,Οινούσσες και Σάμου. Κρατά τα καλέσματα του μικρού Αντρέα και μας καλεί να συναντηθούμε όσο το δυνατόν περισσότεροι, (έχει μεγαλώσει αρκετά και γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος όλος), σε ένα ταξίδι αγάπης χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς διαφορετικότητες, στηρίζοντας το ‘ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ’. Γιατί τα παιδιά είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας και η αγάπη για αυτά μπορεί να μας αφυπνίσει, να μας κινητοποιήσει, να μας ενώσει, να μας δυναμώσει απέναντι σε κάθε τι που προσπαθεί να μας διαχωρίσει σαν υπάρξεις,σαν κοινωνίες, σαν λαούς.
Νίκος Αθανασόπουλος
